Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Για ψαρομεζέδες στην Χαλκηδόνα

Θυμάμαι πολύ καλά πριν μερικά χρόνια να προσδιορίζω τον εαυτό μου ως παιδί του Μπέιογλου, αφού κάτι το πρώτο μου ταπεινό σπιτικό, κάτι η συναρπαστική ζωή του Taksım και η αρχική άγνοια μου για την Πόλη με κρατούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και της νύχτας στο Πέρα. Kατά την γνώμη μου, το Σταυροδρόμι άλλαξε αρκετά τα τελευταία χρόνια (διαβασε εδώ και εδώ) και από ένα πολύχρωμο, γεμάτο ζωντάνια και ιδιαιτερότητα μέρος μετατρέπεται αργά μα σταθερά σε απρόσωπη εμπορική λεωφόρο με πρώτο κριτήριο το χρήμα και την έμφαση στην επιφανειακή επίδειξη. 
Το στενάκι του küçük Beyoğlu έχασε την ατμόσφαιρά του, τα σοκάκια του aşmalımescit έπαψαν να μαγεύουν μετά τις γνωστές απαγορεύσεις και οι εστιάτορες του Nevizade δείχνουν να έχουν χάσει τον έλεγχο με τις τιμές που απαιτούν στα μαγαζιά τους.
Εδώ και κάμποσο καιρό θεωρώ πλέον τον εαυτό μου παιδί της Χαλκηδόνας και βιώνω οτι το ιστορικό της κέντρο έχει παραμείνει περισσότερο ντόμπρο ως προς τον χαρακτήρα, την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους του. Εκεί έχω ήδη αγαπήσει συγκεκριμένα σοκάκια, στέκια, διαδρομές και μαγαζιά. Όταν λοιπόν έρθει στην επιφάνεια η επιθυμία για μεζέδες και ρακί, πλησιάζω στην ψαραγορά της Χαλκηδόνας και προσπερνώντας τους ιχθυοπώληδες που διαλαλούν τα θαλασσινά τους καλούδια φτάνω στο kadı nimet balıkçılık, το πιο συχνό μου στέκι για μεζέδες.
Τα μεζεδοπωλεία της Χαλκηδόνας δίνουν έμφαση στις θαλασσινές λιχουδιές, γι'αυτό και η κατάλληλη διακόσμηση
Απεικονίσεις τοιχογραφιών της Θήρας συμβολίζουν γνώση και ποιότητα για το αντικείμενο και καταδεικνύουν οτι είμαι στο σωστό μέρος 

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Στον Άγιο Νικόλαο Τζιβαλίου

Τον πρώτο καιρό που βρέθηκα στην Πόλη και άρχισα να επισκέπτομαι τις εκκλησίες και τα Αγιάσματά της, υπήρχαν συχνά στιγμές "ατυχίας" αφού δεν κατάφερνα, για αρκετούς λόγους, να βρεθώ στο εσωτερικό τους για προσκύνημα. Η Πόλη όμως πλέον με έχει βάλει στην αγκαλιά της και καταφέρνω να επισκέπτομαι ναούς που δεν τυχαίνει να έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους πολύ συχνά. Απ'την συνοικία Cibali έχω ίσως περάσει εκατοντάδες φορές μα τούτη την φορά είχε φτάσει η στιγμή για μια στάση στον ναό του Αγίου Νικολάου Τζιβαλίου.
Η είσοδος του ναού. Εμφανές πόσο βαθιά βρίσκονται τα καθίσματα του προαύλιου χώρου. Δίπλα το Αγίασμα του Αγίου Χαραλάμπους (διάβασε και εδώ) και το κτίσμα με την χαρακτηριστική φαναριώτικη αρχιτεκτονική

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Τότε και τώρα Νο.6

Σε πολλές από τις προηγούμενες αναρτήσεις, αρκετοί σχολιαστές έχουν αναφερθεί στην εικόνα και τις ένδοξες στιγμές της Πόλης κατά το παρελθόν. Ανήκω και εγώ στην κατηγορία ανθρώπων που η ζωή στην Πόλη κατά τους προηγούμενους αιώνες, τους συναρπάζει, τους μαγνητίζει και τους φαίνεται τόσο ιδιαίτερη, μακρινή μα συνάμα οικεία.
Πολλές φορές καθώς περπατώ στα μήκη και τα πλάτη αυτού του μοναδικού τόπου, οι άσφαλτοι, τα αυτοκίνητα, τα πολύχρωμα φώτα, τα εμπορικά κέντρα και οι πολυκατοικίες εξαφανίζονται από την ματιά μου. Την θέση τους παίρνουν ξύλινα σπίτια σε απλοικούς μαχαλάδες, πέτρινα αρχοντικά, χωράφια, ανηφοριές με χώματα και πέτρες που συνδέουν τα προάστια μεταξύ τους, μνήματα από μάχες τρομερές και τις παραλίες του Βοσπόρου άγριες, καταπράσινες και παρθένες.
Όταν τέτοιες εικόνες γίνουν αρκετά συχνές και έντονες, τότε αυτό σημαίνει πως έχει φτάσει η στιγμή και ένα ακόμη: Τότε και τώρα.
Τα Τείχη των Βλαχερνών. Μερικές κατοικίες τριγύρω, χωράφια και μνήματα. Απέναντι, οι λόφοι μετά το Hasköy σχετικά έρημοι
Στις μέρες μας, τα χωράφια και τα μνήματα έδωσαν την θέση τους σε ασφάλτινους δρόμους. Όσο για τους λόφους απέναντι...ουδέν σχόλιο