Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Στο παζάρι για μεγάλα παζάρια

Υπάρχουν ορισμένες συνήθειες ή αρχές που έχω θέσει στον υλικό τομέα και προσπαθώ να εφαρμόζω στην καθημερινότητά μου. Παραδείγματος χάριν έχω πάψει να παρακολουθώ τηλεόραση και δεν χρησιμοποιώ πλέον κινητό τηλέφωνο αλλά και απεχθάνομαι τον ψεύτικο μανδύα της επώνυμης μόδας. Αυτό το τελευταίο έχει εφαρμογή και στην επαγγελματική μου δραστηριότητα. Δεν είμαι από αυτούς που φοράνε τις ακριβότερες μαγειρικές στολές, αλλά παραμένω επικεντρομένος στην ουσία της δουλείας μου, που είναι οι γεύσεις, οι μυρωδιές και η διέργεση των υπολοίπων αισθήσεων. Είχα αρχίσει να ξεμένω από στολές και δεν ήθελα να ψωνίσω σε μεγάλα, απρόσωπα και πολυεθνικά καταστήματα. Αποφάσισα λοιπόν να επισκεφτώ ένα φτωχικό μαγαζάκι, να ενισχύσω τον μικροπωλητή και να παίξω παζαρεύοντας μαζί του. Έτσι βρέθηκα στο παζάρι του Εμινονού προετοιμασμένος για μεγάλα παζάρια!
Στο παζάρι για μεγάλα παζάρια
Μπορεί όταν κάποιος αναφέρεται στην αγορά του Εμινονού, να σκέφτεται εκ πρώτης την Αιγυπτιακή αγορά με τα μπαχαρικά (διάβασε και εδώ), μα εγώ το Εμινονού το έχω σε εκτίμηση γιατί μπορεί να βρεί κανείς τα πάντα στην περιοχή που απλώνεται γύρω από το Mısır Çarsı. Εκεί που χτυπά η καρδία του πραγματικού Εμινονού και που τα παζάρια με τους πωλητές δίνουν και παίρνουν.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Πέρασμα από τον Αγίο Δημήτριο Ταταούλων

Περπατώντας με τις ώρες στα σοκάκια της Πόλης, διαπερνούσα μία-μία τις συνοικίες. Είναι σαν ένα είδος θεραπείας αφού καταφέρνω να αδειάζω το μυαλό μου από κάθε περιττή σκέψη, να γίνομαι ένα με την Πόλη και να ανακαλύπτω κάθε γωνιά της. Περπατώντας κάπου κοντά στο Ντολάπ-ντερέ, σκέφτηκα να ανηφορίσω τον λόφο που βγάζει στην περιοχή Kurtuluş. Διάλεξα το σωστό ανηφορικό στενό και έπειτα από λίγο βρέθηκα στο προάστιο που κάποτε ονομάζονταν και επίσημα Ταταύλα καθώς και άτυπα "μικρή Αθήνα" εξαιτίας του ότι κατοικούνταν εξ'ολοκλήρου από Ρωμιούς. Στην κεντρική πλατεία των Ταταούλων δεσπόζει ο Άγιος Δημήτριος με τον χαρακτηριστικό μαντρότοιχο να τον περικλύει.
Ο Άγιος Δημήτριος με το καμπαναριό του και τον αιωνόβιο μαντρότοιχο
Πρώτες αναφορές για ύπαρξη ναού υπάρχουν από τα μέσα του 1500 και πιθανόν ο ναός να ήταν από τότε αφιερωμένος στον Άγιο Αθανάσιο. Με τον καιρό, χριστιανοί εργάτες που ζούσαν και εργάζονταν κοντά στον Κεράτιο, άρχισαν σταδιακά να μετακινούνται προς τα Ταταύλα. Κάποια στιγμή μετέφεραν μαζί τους και την Εικόνα του Αγίου Δημητρίου και ο ναός μετονομάστηκε και αφιερώθηκε σε Αυτόν. Το 1720 κατασκευάστηκε η περίφραξη του ναού με τον ψηλό μαντρότοιχο. Εκείνη την εποχη τα Ταταύλα ήταν μία σχετικά έρημη περιοχή και όφειλε να προφυλαχθεί ο χώρος που στο εσωτερικό του περιέχει και τάφους, που δεν βρίσκονται στο κοντινό νεκροταφείο (δες εδώ).

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μεγαλείο αρχιτεκτονικής καλαισθησίας

Θα μπορούσα να ονομάσω αυτήν την ανάρτηση με πάμπολους τρόπους, ιδιαίτερα αρνητικούς, διότι αναφέρεται σε κάτι που σταδιακά σβήνει και παραμένει μία νοσταλγική ανάμνηση. Όμως εκτός από πεισματάρης είμαι και άνθρωπος με θετική σκέψη και πιστεύω πώς ακόμα και την ύστατη στιγμή όλο και κάτι θα περισωθεί από την Πόλη των ονείρων μας. Περπατώντας στην Πόλη...στο Κάντικιόι, το Πέραν με την κεντρική λεωφόρο του Σταυροδρομίου και τα γύρω στενά του Μπέιογλου, αρκεί κανείς να επιβραδύνει το βήμα του και να σηκώσει ψηλά το κεφάλι. Τότε θα παρατηρήσει τα αρχιτεκτονικά στολίδια τριγύρω του, τα οποία μοιάζουν να είναι ζωντανοί οργανισμοί που πεισματικά αντιστέκονται στους "δύσκολους" καιρούς και είναι σημάδια ή απομεινάρια από ένα περασμένο, ένδοξο παρελθόν. Θεωρώ καθήκον μου να τα αποθανατίσω στον φωτογραφικό φακο μου όσο είναι ακόμα καιρός.
Θαυμάστε τέχνη, καλαισθησία, ποιότητα και μαεστριά. Ο κίονας κορινθιακού ρυθμού συντροφιά με άλλες μαρμάρινες διακοσμήσεις. Αρχιτεκτονική ποίηση που στέκει ακόμα στην Πόλη
Κίονας με τον χαρακτηριστικό κοχλία έξω από στοά
Άκομα ένας κίονας στο Bekar Sokağı , κάθετα της Ίστικλαλ
Τριγυρίζοντας στα σοκάκια σκέφτηκα τις μοντέρνες νέες κατασκευές που κακοποιούν κάθε μεγαλούπολη, το πόσο ασυναίσθητα έχουμε αλλάξει, τόσο εμείς μα και το τι θεωρούμε στις μέρες μας καλαισθησία καθώς και σε πόσο αισχρό περιβάλλον συνηθίσαμε να ζούμε. Ακόμα και μέσα από αυτό το μικρό παράδειγμα καταδεικνύεται το έλλειμα Παιδείας που δυστυχώς μας επέβαλαν και που αποτελεί και την πηγή όλων των άλλων μας προβλημάτων.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Τα Τζαμιά του Εμινονού

Τόσες αμέτρητες φορές είχα περάσει απ'έξω μα ποτέ δεν έκαμνα τον κόπο να αφιερώσω λίγο απ'τον χρόνο μου και να επισκεφτώ τα τζαμιά που υπάρχουν σε ένα απ'τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Πόλης. Και ενώ όλοι όσοι έχουν βρεθεί στην γέφυρα του Γαλατά και στο Eminonü έχουν μαγνητιστεί απ'το μεγάλο τέμενος Γενί Τζαμί, εκείνο δεν αποτελεί τον μοναδικό μουσουλμανικό ναό στην περιοχή. Υπάρχουν τρία θρησκευτικά μουσουλμανικά κέντρα πολύ κοντά το ένα με το άλλο στο ολοζώντανο Εμινονού. Σήμερα πήρα την απόφαση να τα επισκεφτώ όλα και να ανακαλύψω τις λεπτομέριες τους.
Ξεκίνησα απ'το Rüstem Pasa Camii που βρίσκεται μία ανάσα απ'τα σοκάκια του παζαριού, που υπάρχει εκεί. Το Ρουστέμ Πασά είναι υπερυψωμένο αφού ουσιαστικά έχει χτιστεί πάνω από ένα χάνι. Το χάνι ήταν κτιριακό συγκρότημα που χρησίμευε για την προστασία και την διανυκτέρευση των καραβανιών. Βέβαια στην περίπτωση της Πόλης χρησίμευε περισσότερο γιά την φύλαξη και αποθήκευση προιόντων και λειτουργούσε ως εμπορικό κέντρο.
Το υπερυψωμένο Rüstem Pasa Camii χτισμένο πάνω απ'το ομώνυμο χάνι
Εικόνα από το εξωτερικό του χανιού
Το τζαμί πήρε το όνομα του βεζύρη Rüstem, γαμπρού του Σουλειμάν του Μεγαλοπρεπή και ανήκει στην κατηγορία τεμένους με 8 στηρίγματα. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του ανήκει στον μέγιστο αρχιτέκτονα Σινάν, ο οποίος κάνοντας πειραματισμούς, λεπταίνει τα στηρίγματα και με αυτή την προνόηση προσφέρει μεγαλύτερη ευρυχωρία στο εσωτερικό του ναού. Έτσι τα στηρίγματα έγιναν οκτώ και η μετάβαση του κύκλου (τρούλος) σε οκτάγωνο είναι εύκολη και δίχως να παραβλέπονται κανόνες της Ιερής Γεωμετρίας. Σημαντικό είναι επίσης πώς με αυτό το πετυχημένο τρόπο πήρε την έμπνευση ώστε μετέπειτα να δημιουργήσει το αριστουργηματικό τέμενος Σελιμιγιέ στην Ανδριανούπολη.