Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Περίπατος σε γειτονιές της ανατολικής πλευράς

Οι περιπλανήσεις στην Πόλη δεν σταματούν ποτέ. Είναι καταπληκτικό πως κάθε περιοχή, γειτονιά και σοκάκι κρύβει πάντα ένα παρελθόν που η ιστορία του χάνεται σε βάθη αιώνων. Θεωρώ πως είναι πρακτικά αδύνατον να δει κανείς όλακερη την Πόλη και να εξευρευνήσει όλες της γειτονιές της. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον μα τουλάχιστον χαίρομαι που ακόμα μπορώ να περπατώ και να επισκέπτομαι κάθε φορά και μια ακόμα συνοικία της Πόλης. Τούτη λοιπόν την φορά βρέθηκα σε μερικά παραλιακά προάστια της ανατολικής πλευράς της Πόλης.
Ξεκίνησα την βόλτα μου από το Çengelköy, το ένδοξο αυτό βοσπορινό προάστιο. Στις μέρες μας το ''Αγκυροχωριό'', όπως ονομάζονταν άτυπα για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι περισσότερο γνωστό για τις ψαροταβέρνες του δίπλα στον Βόσπορο. Κάποτε όμως ήταν μία σημαντική περιοχή με πολύ έντονο ελληνικό στοιχείο. Ως την δεκαετία του '60 επί το πλείστον στο Τσέγκελκιόι ζούσαν Ρωμιοί. Στα Σεπτεμβριανά του '55 (δες εδώ) οι καταστροφές ήταν κι εδώ μεγάλες και περίπου 2.000 Έλληνες που ζούσαν εκεί, μετακινήθηκαν είτε σε άλλες περιοχές της Πόλης είτε πήραν τον δρόμο του ''ξενιτεμού'' στην Έλλάδα.
Κατοικίες με ξύλινη εξωτερική επένδυση παραπέμπουν σε άλλες εποχές
Στις μέρες μας η φθορά και η εγκατάλειψη είναι εμφανής σε πολλά σημεία.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Σουλειμανιγιέ, το επιβλητικό αρχιτεκτονικό στολίδι

Σε μία προηγούμενη ανάρτησή μου είχα αναφερθεί στο Μπλέ Τζαμί (δες εδώ) και το είχα χαρακτηρίσει ως το πιό φημισμένο τζαμί της Πόλης. Εξακολουθώ να πιστεύω πως πρόκειται για το πιό φημισμένο λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Ακριβώς στην καρδιά του Σουλτάναχμέτ που μαζεύονται όλοι οι τουρίστες, απέναντι από την Αγιά Σοφιά καθώς και δίπλα στην αγκαλιά της θάλασσας του Μαρμαρά με τους μιναρέδες του να αποτελούν εικόνα που υπάρχει σε άπειρα καρτ-ποστάλ.
Φημισμένο δεν σημαίνει παράλληλα και καλύτερο. Αν και ποτέ δεν επιθυμώ να βάζω λίστες βαθμολογίας σε τέτοια έξοχα ιστορικά, θρησκευτικά και αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, από την άλλη πλευρά οφείλω να παραδεχτώ πως όταν αναφερόμαστε στο πιό εντυπωσιακό τέμενος της Πόλης, τότε μάλλον στην κορυφή δεσπόζει το Σουλειμανιγιέ! Είχα τις προάλλες την χαρά να βρεθώ για πολλοστή φορά εκεί και να το θαυμάσω από κοντά.
Το Süleymaniye Camii είναι εντυπωσιακών διαστάσεων
Το Σουλειμανιγιέ είναι τεραστίων διαστάσεων και χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου ''χτυπά'' αμέσως στην ματιά, ακόμα κι αν βρίσκεται κανείς σε μακρινά σημεία της Πόλης. Αν δεν κάνω λάθος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο οικοδόμημα τέτοιου είδους στην Πόλη, μετά από την Αγιά Σοφιά.
Είναι δημιούργημα του μέγιστου αρχιτέκτονα Mimar Sinan και χτίστηκε προς τιμή του σουλτάνου Σουλειμάν (αυτού που κάθονται και βλέπουν οι νοικοκυρές, στις ανιστόρητες τηλεοπτικές σειρές του χαζοκουτιού) ως μνημείο μνήμης έπειτα από την κατάκτηση της Ρόδου!!! μα και της Βαγδάτης.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Πέρασμα από τον ιστορικό σταθμό του Haydarpaşa

Η κίνηση στους δρόμους της Πόλης είναι τόσο μεγάλη που η μεταφορά από το ένα σημείο στο άλλο εξελίσσεται αρκετές φορές σε πραγματικό εφιάλτη. Με κάτι τέτοιες σκέψεις βγήκα στο δρόμο το πρωί καθώς επιθυμούσα να διασχίσω ολάκερη την ασιατική πλευρά της Πόλης και να βρεθώ στο Κάρακιόι.
Η διαδρομή με το καταμαράν είναι γρήγορη μα δεν ήθελα να περιμένω μισή ώρα στο λιμάνι. Το Dolmuz (δες εδώ) είναι πάντα μέσα στις πρώτες προτιμήσεις μα όχι για όλες τις ώρες. Η λύση του νέου μετρό τουλάχιστον ως το Κάντικιόι φαντάζει η πλέον γρήγορη, μοντέρνα και αξιόπιστη. Εκείνη την στιγμή όμως μου πέρασε από το μυαλό μιά διαδρομή όχι τόσο γρήγορη μα σίγουρα ιδιαίτερη και συναισθηματική. Αφού η αρχική σκέψη ήταν να βρεθώ κάπου κοντά στο Kadiköy και από εκεί με καραβάκι να περάσω απέναντι στο Karaköy, σκέφτηκα λοιπόν να πάρω το -κάπως περιφρονημένο στις μέρες μας- τρένο και να βρεθώ για πρώτη φορά στον ιστορικό σταθμό του Χαιντάρ πασά.
Η εφιαλτική κίνηση στους δρόμους της Πόλης, με ενέπνευσε σε άλλους τρόπους μετακίνησης

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Όταν θα πας πεθερά μου στο παζάρι...

...θέλω να πάρεις μαζί και τον γαμπρό σου, είχα πεί στην καλή μου πεθερά και εκείνη δε με ξέχασε. Έτσι σαν ήρθε η μέρα του παζαριού στο Bostanci, η αυθεντιά μου ήταν έτοιμη να το επισκεφτεί και να το εξερευνήσει. Δε ξέρω τι εντύπωση έχετε εσείς για τα παζάρια. Στην δική μου αντίληψη επικρατούσαν εικόνες λίγο τριτοκοσμικές, λίγο βρώμικες και με έντονη προχειρότητα. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχαν στο Πολίτικο παζάρι που επισκέφθηκα εγώ. Μπορεί τα προιόντα να διαδέχονταν το ένα το άλλο χωρίς καμία συνοχή μα γενικά ήταν ένα καθαρό περιβάλλον με πάγκους και πραμάτειες και με άκρως περιποιημένα και καλής ποιότητας προιόντα.
Μία από τις εισόδους του παζαριού
Το παζάρι χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα περιλαμβάνει οπωροκηπευτικά, σαν την δική μας ''λαική'' και στο υπόλοιπο τμήμα του μπορεί να βρεί κανείς σχεδόν τα πάντα. Ρούχα, είδη σπιτιού, καλλυντικά και ότι άλλο τρελό χωρά ο γυναικείος -κυρίως- νούς.
Οι πάγκοι με τα καλά ''στημένα'' λαχανικά ήταν σαν και τους δικούς μας στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ τα μεγέθη και ο όγκος της πραμάτειας είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερος. Η ποικιλία των προιόντων μου φάνηκε επίσης μεγαλύτερη. Τα προιόντα στους πάγκους σχημάτιζαν μικρά λοφάκια,που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούσαν και το ύψος των γιαγιάδων! Είναι σαν το μέγεθος των προιόντων να έχει προσαρμοστεί στον πλυθυσμό των κατοίκων και στην έκταση της Πόλης. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ανεπίσημα ο πλυθυσμός στην Πόλη ξεπερνά κατα πολύ τα 15 εκατομμύρια!