Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Περιπλανόμενος στον πολύχρωμο μικρόκοσμο των Βλαχερνών

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να περπατώ στα σοκάκια της Πόλης και να εξερευνώ σπιθαμή πρός σπιθαμή όλες τις πτυχές της. Όταν μάλιστα ανακαλύπτω μία καινούρια γειτονιά που παραμένει ακόμα αυθεντική, τότε η χαρά μου είναι διπλή. Περιπλανόμενος στην ιστορική χερσόνησο, έφτασα ως τις Βλαχέρνες. Πέρασα κοντά από την Παναγιά των Βλαχερνών (δες εδώ) και αποφάσισα να εξερευνήσω τις γειτονιές που υπάρχουν ανάμεσα από τις όχθες του Κεράτιου ως την Μονή της Χώρας. Μετά από μόλις μερικά λεπτά περπάτημα ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν άλλο μικρόκοσμο. Σαν μια Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων έκανα την παράφραση σιγοψιθυρίζοντας: Ο Θοδωρής στην γειτονιά των χρωμάτων. Ήταν ένας μικρόκοσμος γεμάτος χρώματα.
Εικόνα από την γειτονιά με τα πολύχρωμα φτωχικά σπίτια
Γυναίκες με μαντήλες κάθονταν στα σκαλιά των σπιτιών τους κουτσομπολεύοντας.
-Ποιό μέρος είναι εδώ; ,ρώτησα γεμάτος έκπληξη.
-Ayvansaray, απάντησαν όλες μαζί με ένα στόμα, ρίχνοντας μου επεξεργαστικές ματιές όλο απορία, σαν να ήμουν ένας περίεργος ταξιδιώτης όχι μόνο από άλλο μέρος μα και από άλλη εποχή!

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Απέναντι από τους τυφλούς

Απολαμβάνοντας τον περίπατό μου στα ανατολικά παράλια της Πόλης, βρέθηκα στην περιοχή ανάμεσα στο Harem και στο Kadıköy. Είχα περάσει κάμποσες φορές από'κεί κατά το παρελθόν, μα ευτυχώς τούτη την φορά ήμουν πιο παρατηρητικός. Αναζητώντας ένα σημείο για να απολαύσω το τσάι ή καφεδάκι μου, βρήκα την ιδανική τοποθεσία. Παράλληλα για πολλοστή φορά θαμπώθηκα απο την ομορφιά της Πόλης και πείστηκα προσωπικά για την ορθότητα αρχαίων προφητειών.
Αναφέρομαι, για όσους δεν γνωρίζουν, στον θρυλικό χρησμό που δόθηκε στον Βύζα από τα Μέγαρα, όταν εκείνος αποφάσισε να ιδρύσει αποικία και ζήτησε την γνώμη του Μαντείου των Δελφών. Εκεί πήρε την απάντηση ότι η αποικία πρέπει να ιδρυθεί ΄΄απέναντι από τους τυφλούς''. Ταξιδεύοντας, βρέθηκε σε τούτα εδώ τα παράλια της Χαλκηδόνας. Εκεί βλέποντας την απέναντι και ακόμα ακατοίκητη τριγωνική χερσόνησο, κατάλαβε το νόημα του χρησμού που του είχε δοθεί. Οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας θα έπρεπε σίγουρα να είναι τυφλοί ώστε να μην καταλάβουν την ιδιαιτερότητα, στρατηγική σημασία και τα πλεονεκτήματα που διέθετε η απέναντι περιοχή. Έτσι, πέρασε στην απέναντι όχθη και ίδρυσε την νέα πόλη, δίνοντάς της το όνομά του...Βυζάντιο.
2500 χρόνια μετά...βρίσκομαι στο ίδιο σημείο που στάθηκε και ο Βύζας. Πιθανόν τα συναισθήματα που πηγάζουν από το θέαμα που αντικρίζω να είναι παρόμοια με αυτά που ένοιωσε κι εκείνος.
Η ομορφιά και μαγεία της Πόλης, διαχρονική στα βάθη των αιώνων

Στην προκυμαία υπάρχει ένα από τα πιό ''αγνά'' μέρη να απολαύσει κάποιος τσάι ή καφέ αποφεύγοντας τα χλιδάτα και ακριβά μαγαζιά που συνήθως αγκυροβολούν κοντά στα βοσπορινά νερά.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Για φαγοπότι στο Anadolu Kavağı

Κάπου στις αρχές του καλοκαιριού είχα περιγράψει την απόλυτη βοσπορινή βαρκάδα που κατάφερα να απολαύσω. Στην τελευταία στάση,λ ίγο πριν τον Εύξεινο Πόντο, είχα δώσει μια μερακλίδικη γαστρονομική ''μάχη'' σε ένα από τα παραθαλάσσια εστιατόρεια του Anadolu Kavağı. Από τότε κιόλας είχα δώσει την υπόσχεση να ξαναγυρίσω σε τούτο το θαλασσοχώρι για ένα καινούριο φαγοπότι με θέα τον παρθένο Βόσπορο. Και όταν δίνω μια υπόσχεση, την τηρώ πάντα...
Φτάνoντας και πάλι στο Anadolu Kavağı
Με τα ερείπια του βυζαντινού κάστρου να δεσπόζουν στην κορυφή του λόφου

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

6-7 Σεπτεμβρίου '55...Η πραγματική Άλωση της Πόλης

Η Πόλη είναι μία από τις πιό ζωντανές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεμάτη μελωδίες, μυρωδιές και πλήθος κόσμου να περπατά και να ζει πάνω σε αυτήν. Επιπλέον η ομορφιά της, η ιδιαιτερότητα και η διαχρονική της ακτινοβολία είναι μοναδική. Ταυτόχρονα όμως η Πόλη έχει στιγματιστεί και από μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Μία από τις πιό πικρές στιγμές στην ιστορία της Πόλης μα και του Ελληνισμού συνέβη στις 6 Σεπτεμβρίου πρίν από 57 χρόνια. Τότε που κατά και την δική μου ταπεινή άποψη συνέβη η πραγματική Άλωση της Πόλης.
Θα μπορούσα να γράφω σε τούτο εδώ το μπλόγκ μόνο για ανάλαφρα θέματα όπως φαγητό και βόλτες. Εξάλλου η ζωή μου κυλά γεμάτη αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Λογικό λοιπόν να σας περιγράφω τέτοιες στιγμές από την καθημερινότητά μου. Μέρες όμως σαν την σημερινή η καρδιά μου σκοτεινιάζει και ο νούς μου βαραίνει από πικρές σκέψεις.
Κλείστε την μουσική του Μπλόγκ στα δεξιά και δείτε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών σε τούτη την δημοσίευση, η οποία είναι κάτι σαν καθήκον ιστορικής μνήμης απέναντι στους Ρωμιούς της Πόλης γιατί κάτι τέτοιες μέρες τους συλλογιέμαι διπλά.

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Η Παναγία του Βεφά "αγκαλιάζει" όλον τον κόσμο

Η Πόλη έχει την μοναδική ικανότητα να σε κάνει να μην πλήττεις ποτέ και διαρκώς να σου προσφέρει ιδιαίτερες στιγμές και καινούριες συγκινήσεις. Όλα αυτά και άλλα πολλά είδα και ένιωσα τούτο το πρωινό, όταν επισκέφτηκα την εκκλησία της Παναγίας και το ομώνυμο Άγιασμα στο Βεφά. Είχα διαβάσει κάτι σχετικά για την διασημότητα και την προσέλευση των πιστών μα δεν μπορούσα να φανταστώ την έκταση και τον όγκο των επισκεπτών.
Η είσοδος του ναού
Η ιδιομορφία που συνάντησα στην Παναγιά του Βεφά είναι πώς οι επισκέπτες στην πλειοψηφία τους δεν είναι χριστιανοί. Κάθε πρώτη του μηνός άνθρωποι όλων τον θρησκειών προσέρχονται στην Παναγιά του Βεφά για να προσευχηθούν, να πάρουν την Ευλογία Της και να Την παρακαλέσουν για κάποια χάρη.
Η ουρά του κόσμου φτάνει έξω από τον ναό εώς και πολλά μέτρα έξω στον δρόμο
Τα κεριά ανάβουν κατά εκατοντάδες. Σπάνια έχω δεί σε εκκλησία στην Πόλη τόσα πολλά κεριά αναμμένα
Οι περισσότεροι επισκέπτες είναι κυρίως γυναίκες μουσουλμάνες που περιμένουν υπομονετικά αρκετές ώρες ώστε να διαβαστούν από τον παπά και ύστερα να κατέβουν τα σκαλοπάτια που υπάρχουν μέσα στον ναό ώστε να παραλάβουν το Άγιασμα. Κατά την διάρκεια της αναμονής θα βρούν χρόνο να σταθούν μπροστά από τις Εικόνες της Παναγίας και να ''συνομιλήσουν'' μαζί Της, ανοίγοντας τις καρδιές τους, εξιστορώντας τα πάθη τους και εκφράζοντας τις ευχές τους.
Καρτερικά προσμένουν οι προσκυνητές...