Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Στα ίχνη του τελευταίου αυτοκράτορα

Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα της Πόλης που με μαγεύει. Πίσω από τις συγκινήσεις, τις βόλτες, τις γεύσεις, τις ευχάριστες παρέες, τον ξέγνιαστο τρόπο ζωής μου και τις περιπλανήσεις μου εδώ, κρύβεται και μια άλλη Πόλη. Η Πόλη των θρύλων και των παραδόσεων. Η Πόλη, που είναι τόση η λάμψη και η μαγεία της, που ορισμένες φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς που τελειώνει το παραμύθι και που αρχίζει η πραγματικότητα. Συλλαμβάνω αρκετές φορές τον εαυτό μου να ακροβατεί σε ένα λεπτό σχοινί που διαχωρίζει αυτές τις δυό διαστάσεις, έτοιμο να χαθεί ανεπιστρεπτί αν η "ακροβασία" δεν γίνει προσεκτικά.
Μέσα από αυτές τι περιπλανήσεις και τις επαφές με την Πόλη της άλλης διάστασης, σκέφτηκα οτι ήρθε η στιγμή να ''ακουμπήσω'' έναν ακόμα θρύλο. Να περιπλανηθώ στα ίχνη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στα ίχνη τελευταίου αυτοκράτορα.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ'
Λίγο η περιέργεια, λίγο η καλή έρευνα, λίγο η τρέλα και ο ενθουσιασμός μου, με έφεραν στο Gül Camıi, στο Τζαμί των Ρόδων όπως μεταφράζεται. Πρόκειται για την εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας που μερικώς ανακατασκευάστηκε και έγινε τζαμί.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Περίπατος στα στενά του Ταρλάμπασι

Ο χειμωνιάτικος καιρός δεν με πτοεί καθόλου στο να αφήνομαι στην αγκαλιά της Πόλης και να εξερευνώ κάθε σπιθαμή της. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Πόλη, την ερωτεύτηκα και ξεκίνησα να την ανακαλύπτω. Η πρώτη συμβουλή που πήρα σαν τουρίστας ήταν: Μείνε μακρυά από το Ταρλάμπασι. Πλέον δεν θεωρώ τον εαυτό μου τουρίστα της Πόλης και έφτασε η στιγμή να εισέλθω και σε εκείνα τα τόσο κακόφημα στενά.
Το Ταρλάμπασι έχω την εντύπωση πως αποτελεί το μεγαλύτερο γκέτο της Πόλης καθώς και το πιο υποβαθμισμένο, αν αναλογιστεί κανείς οτι βρίσκεται μισή ανάσα απ'την καρδιά της Πόλης. Ναρκωτικά, πορνεία, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα και παρεμπόριο είναι τμήμα της καθημερινότητας στο Ταρλάμπασι.
Διαθέτοντας κρίση σκέψης, έκανα έναν δικό μου συλλογισμό γύρω απο την συνοικία. Η ρίζα του προβλήματος πιθανόν να βρίσκεται στα Σεπτεμβριανά του '55. Το Ταρλάμπασι κατοικούνταν κυρίως από Ρωμιούς και Αρμένιους. Υστερα λοιπόν από τον διωγμό και το μπάχαλο που επικράτησε σχετικά με τα ιδιοκτησιακά ζητήματα, η περιοχή αφέθηκε στην μοίρα της και με τα χρόνια υποβαθμιζόταν διαρκώς. Επιπλέον η εισροή ανθρώπων από την ενδοχώρα εκείνη την περίοδο δεν κατάφερε να αντισταθμήσει την απώλεια των Ρωμιών. Με απλά λόγια, βρήκαν μια γειτονιά φάντασμα με τις πόρτες ανοιχτές και μπήκαν μέσα.
Αντιπροσωπευτική εικόνα του Tarlabaşı με τα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα παντού.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Ας γινόμουν και πάλι παιδί, να μαθήτευα στο Ζωγράφειο

Επ'ευκαιρίας ενός σχολίου της αναγνώστριας Ιωάννας στο άρθρο μου για το Ζάππειο Παρθεναγωγείο, σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή να γράψω και για το δεύτερο ελληνικό σχολείο του Beyoğlu. Ήταν κάτι που επιθυμούσα να κάνω από καιρό. Κάτι η επιθυμία μου, κάτι το σχόλιο της Ιωάννας, κάτι η επισκεψή μου εκεί πριν μερικές μέρες, ήρθαν και έδεσαν όλα μαζί άψογα. Σήμερα λοιπόν θα σας γράψω για ένα ακόμα ιδιαίτερο μέρος που μου άγγιξε την καρδιά. Αναφέρομαι φυσικά στο Ζωγράφειο Λύκειο.
Η πρόσοψη του κτιρίου
Η είσοδος
Στην είσοδο του σχολείου συνάντησα τον διευθυντή του, τον κύριο Γιάννη Δερμιτζόγλου, που από την πρώτη κιόλας στιγμή με κέρδισε με την ευγένεια του, το ήθος και την καλλιέργεια του. Ένας πραγματικός Ρωμιός. Με προσκάλεσε μάλιστα και στο γραφείο του και αφιέρωσε αρκετό απ'τον πολύτιμο χρόνο του για να συζητήσει μαζί μου.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Στην Παναγιά των Βλαχερνών

Στην Πόλη όλα έχουν μια ιδιαιτερότητα. Ορισμένες φορές καταλαβαίνει κανείς από μακριά πώς εδώ βρίσκεται κάτι μοναδικό. Υπάρχουν και μέρη όμως που εκ πρώτης όψεως ξεγελούν λόγω της απλότητας τους. Σε ένα τέτοιον λιτό μα συνάμα σπουδαίο χώρο βρέθηκα και εγώ. Στην Παναγιά των Βλαχερνών.
Το κτίσμα του ναού. Λιτό μα συνάμα τόσο ιδιαίτερο
Η είσοδος του ιερού αυτού χώρου
Η εκκλησία αυτή λοίπον είναι όχι μόνο μία από τις σπουδαιότερες της Πόλης αλλά και ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Ζαχαρωμένες λιχουδιές

Αχ, ήρθε πάλι ο χειμώνας και μπήκε σιγά σιγά για τα καλά στην καθημερινότητά μας. Κρύο, βροχές, βαριά ρούχα, μουντός καιρός, συναχωμένες μυτούλες. Φυσικά τον χειμώνα και το κρύο δεν τα πολυσυμπαθώ αλλά έχει και αυτή η περίοδος την γλύκα της.
Μία τέτοια γλύκα γεύομαι κάθε φορά τέτοια εποχή. Αναφέρομαι στις ζαχαρωμένες κολοκύθες και στα σιροπιαστά κυδώνια. Βασικά είναι δύο προιόντα που μπορεί κανείς να ''παίξει '' σε απίστευτους συνδυασμούς στην κουζίνα. Στην Πόλη ο πιο διαδεδομένος και ίσως πιο παραδοσιακός τρόπος είναι αυτός του γλυκού.
Το κυδώνι, σιροπιαστό-σιροπιαστό
Ποτέ δε μπορώ να αρνηθώ όταν εμφανίζεται μπροστά μου ένα κέρασμα κυδώνι και βλέπω τα γυαλιστερά σιρόπια του να κυλούν αργά-αργά στις πλαγιές του.
Ο μόνος ίσως λόγος να το απαρνηθώ είναι η προσφορά ενός κομματιού κολοκύθας. Η απόλαυση είναι απερίγραπτη.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Η στιγμή που η Πόλη κοκκαλώνει

Σήμερα το πρωί βγήκα νωρίς από το σπίτι καθώς δεν ήθελα να χάσω το ιδιαίτερο αυτό έθιμο και γεγονός. 10 Νοεμβρίου, ώρα 09:05 το πρωί είναι η στιγμή που ο Κεμάλ Ατατούρκ άφησε την τελευταία του πνοή. 73 χρόνια μετά οι Τούρκοι εξακολουθούν να θυμούνται και να τιμούν τον ''πατέρα΄΄ τους.
Κατάθεση στεφάνων στην πλατεία Ταξίμ
Οι στρατιωτικοί και λοιποί επίσημοι με τον απλό κόσμο, υπο το βλέμμα αστυνόμευσης για παν ενδεχόμενο.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως στις 09:05 η Πόλη καθώς και ολόκληρη η Τουρκία κυριολεκτικά κοκκαλώνει. Σειρήνες και κόρνες αρχίζουν να χτυπούν και όλα σταματούν να κινούνται για 1-2 λεπτά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, τρένα, πλοία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ακινητοποιούνται. Οι άνθρωποι βγαίνουν από τα γραφεία τους ή από τα αυτοκίνητά τους και στέκονται προσοχή. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Αύρα Βοσπόρου

Τώρα που σχεδόν χειμώνιασε κοιτάω με λίγη νοσταλγία της φωτογραφίες μου από τον Βόσπορο και τις πανέμορφες κρουαζιέρες. Ο κρύος καιρός δεν είναι του γούστου μου, πόσο μάλλον στα μέσα του Βοσπόρου που ο αέρας και το κρύο είναι ακόμα πιο έντονα. Αφήνω λοιπόν τις βαρκάδες στην άκρη ώς την άνοιξη με παρακαταθήκη το παρακάτω βιντεάκι. Κλείστε την μουσική στα δεξιά και απολαύστε:
Να το βλέπουμε όλοι μας τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες και να λαχταρούμε πάλι τον καλό καιρό που τόσο ομορφαίνει την Πόλη. Βέβαια στο ενδιάμεσο διάστημα δε θα μείνω με σταυρωμένα χέρια. Η Πόλη έχει τόσες άλλες μαγείες να μου προσφέρει. Θα είμαι εδώ να τις χορτάσω όλες.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Αντίο κύριε Μπορνόβα

Την Τρίτη που μας πέρασε, έλαβε μέρος στο Σισμανόγλειο Μέγαρο μία ιδιαίτερη εκδήλωση. Ο γενικός μας Πρόξενος στην Πόλη, Βασίλης Μπορνόβας, αποχαιρέτησε τους τούρκους σπουδαστές της ελληνικής γλώσσας. Ήταν μία θερμή βραδιά και η συγκίνηση ήταν αισθητή και στις δυό πλευρές.
Η γεμάτη, από τους τούρκους σπουδαστές, αίθουσα του Σισμανόγλιου
Ύστερα από περίπου 3 χρόνια ο Πρόξενος μας αποχωρεί απο την Πόλη και κατηφορίζει προς το παρόν στην Αθήνα. Είχε μόνο καλά λόγια να πει για όλα όσα έζησε στην Πόλη σε αυτά τα χρόνια και παρ'ότι στεναχωρημένος, φεύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ένιωσε την Πόλη σπίτι του.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Οι πειρατές της ασφάλτου

Σε τούτη την τεράστια πόλη με τα τόσα πολλά εκατομμύρια ανθρώπων υπάρχουν τόσα πολλά είδη να μετακινηθεί κανείς. Λεωφορεία, πλοία, ταξί, μετρό, τραμ, τελεφερίκ. Μέχρι και καταμαράν διαθέτει η μοναδική αυτή πόλη. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα μα συνάμα και ριψοκίνδυνα είναι τα Dolmuz. Είναι κάτι σαν ταξί όμως σε πιο μεγάλη έκδοση.
Τα μεγάλα αυτά ταξί λοιπόν έχουν αφετηρία και τέρμα και στην ενδιάμεση διαδρομή σε αφήνουν όπου εσύ θελήσεις. Βέβαια το Dolmuz ξεκινά από την αφετηρία μόνο όταν γεμίσει. Οι 8 θέσεις του άλλοτε γεμίζουν σε δευτερόλεπτα μα έχω περάσει και νύχτες στο Bostancı και στο Kadiköy περιμένοντας περισσότερο από 20 λεπτά.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ο γαστρονομικός οργασμός της μελιτζάνας

Υπάρχουν στιγμές στην Πόλη που μπορεί κανείς να ταξιδέψει στον χρόνο σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Κάτι τέτοιο συνέβη και σε 'μένα εισερχόμενος στο εστιατόρειο του Παντελή. Είχα ακούσει πολλά γύρω από αυτό το μαγαζί, που λίγο ή πολύ σχεδόν όλοι το έχουν ακούσει μα σχεδόν κανείς δεν το έχει επισκεφθεί. Έπρεπε λοιπόν να το επισκεφτώ αυτοπροσώπως και να σαν ειδικός να σχηματίσω την δικιά μου άποψη.
Το Pandeli είναι σε ένα μέρος τόσο εύκολα προσβάσιμο μα που ποτέ δεν θα το βρεις αν δεν έχεις σκοπό να το επισκεφτείς. Στην είσοδο της στοάς στην αιγυπτιακή αγορά, στην αριστερή πλευρά υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα σε μια άλλη διάσταση. Ταξίδι στον χρόνο, πολλές δεκαετίες πίσω. Σήμα κατατεθέν τα γαλάζια πλακάκια.
Ταξίδι στον χρόνο
Το Pandeli μετρά 110 χρόνια ζωής. Σαν έτος αφετηρίας είναι το 1901! Αρχικά βρισκόταν στην περιοχή του Μπέιογλου και ήταν από τα πιο διάσημα και καλύτερα εστιατόρεια της Πόλης. Αν έχω πληροφορηθεί σωστά από τις ''κακές γλώσσες'', μεταφέρθηκε από εκεί λίγο πριν τα Σεπτεμβριανά του '55 με προτροπή του Τούρκου πρωθυπουργού Μεντέρες, ο οποίος γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει στις περιουσίες των Ελλήνων, θέλησε να σώσει το αγαπημένο του εστιατόρειο. Έτσι από τότε το Pandeli βρίσκεται στην τωρινή του διεύθυνση.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Οι κολώνες της Πόλης

Κολώνες στην Πόλη υπάρχουν άπειρες και μάλιστα πολλών λογιών. Είναι η πορεία και η θέση της Πόλης μέσα στον χρόνο και την ιστορία και είναι τόσοι πολλοί οι ''μνηστήρες'' της, που είναι φυσικό να βρίσκονται παντού στοιχεία διαφορετικών επιρροών.
Είναι ίσως μοναδικό προνόμιο αυτού του τόπου να αφομοιώνει κάθε τι διαφορετικό. Έθνη, παραδόσεις και θρησκείες συγκρούστηκαν μα παράλληλα αλληλοεπιδράστηκαν και αφομοιώθηκαν μεταξύ τους.
Έτσι λοιπόν να μην ξαφνιαστείτε καθόλου αντικρίζοντας κίονες, στήλες, οβελίσκους, μιναρέδες και οτι άλλο μπορεί να προκύψει, να στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο.
Ο οβελίσκος του Θεοδόσιου

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Το Ortaköy των χρωμάτων

Η Πόλη είναι τόσο ζωντανό μέρος που διαρκώς θέλει περπάτημα και εξερευνήσεις. Οι αμέτρητες πανέμορφες συνοικίες της δίνουν μεγάλο ενδιαφέρον στην καθημερινότητα μου. Μία απ'αυτές συνοικίες είναι και το Όρτακιοι (Μεσοχώρι). Δεν ξέρω γιατί μα όταν το σκέφτομαι και θέλω με μία λέξη να το περιγράψω, στον νού μου έρχεται πάντα η λέξη: χρώμα.
Και πράγματι στο προάστειο του Ortaköy συναντά κανείς όλα τα χρώματα. Είναι η πολυχρωμία του, πολιτιστική και θρησκευτική, είναι τα πολλά μαγαζιά τριγύρω, εστιατόρια, καφετέριες και άλλο τραβάει ο νούς σου, τα σοκάκια του, τα σπίτια του, η μαγευτική γέφυρα τις νύχτες...ο ανεπανάληπτος Βόσπορος....είναι τόσα πολλά....

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Καφεδάκι απο άλλες εποχές

Στα στενά της Πόλης καραδοκούν πάντα ευχάριστες εκπλήξεις. Επιζητώ πάντα να περπατώ και να χάνομαι στην αγκαλιά της, γιατί όλο και κάτι καινούριο θα συναντήσω. Έτσι λοιπόν τις προάλλες βρέθηκα μπροστά σε μία κινητή καφετέρια. Είναι απίστευτη η εφευρετικότητα των κατοίκων αυτής της πόλης. Το μενού περιελάμβανε βέβαια μόνο τουρκικό ή ελληνικό (πείτε το όπως θέλετε) καφεδάκι, μα ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν: Ένα απολαυστικότατο καφεδάκι στα γρήγορα!!!
Η κινητή καφετέρια με τα απαραίτητα σύνεργα
H ιδιαιτερότητα του ''καταστήματος'' ήταν ο τρόπος ψησίματος του καφέ. Δεν συγκρίνεται με τα κοινά μαγαζιά που ώσπου καλά-καλά να παραγγείλεις, ο καφές βρίσκεται στο τραπέζι σου. Ένα καλό καφεδάκι χρειάζεται τον χρόνο του καθώς και την κατάλληλη θερμοκρασία. Έτσι λοιπόν ο καλός καφετζής έκανε την σωστή κίνηση: Καφές ψημένος στην χόβολη!

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Βραδινή βαρκάδα στον Βόσπορο

Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όφειλα να κάνω το πέρασμα του Βοσπόρου ένα βραδάκι. Η στιγμή αυτή έφτασε λοιπόν. Γιατί οι απολαύσεις στην Πόλη δεν τελειώνουν ποτέ.
Ο φωταγωγημένος Πύργος του Γαλατά
Το βαρκάκι ξεκίνησε, όλη η παραλία του Βοσπόρου είχε την ίδια απερίγραπτη ομορφιά όπως και την μέρα. Όμως κάτι τα φωταγωγημένα κτίρια, κάτι η ησυχία, κάτι το δροσερό αεράκι που έσκιζε τον Βόσπορο έκαναν την όλη ατμόσφαιρα πολύ πιο ιδιαίτερη και ρομαντική.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Το βυθισμένο ανάκτορο

Το καλοκαιράκι το περπάτημα στην Πόλη είναι πάντα σκέτη απόλαυση και όλα είναι πιο ζωντανά από ποτέ. Δεν χορταίνω να τριγυρίζω παντού και να βλέπω τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Αιώνιος τουρίστας σε τούτη την αξεπέραστη πόλη. Σε τούτες τις καυτές καλοκαιρινές μέρες επισκέπτομαι πάντα με ευχαρίστηση και την Βασιλική Δεξαμενή, τον χώρο συγκέντρωσης τον υδάτινων πόρων της Πόλης στα βυζαντινά χρόνια.
Ξέρω ότι ίσως για κάποιους είναι ένα καθαρά τουριστικό αξιοθέατο αλλά εγώ απολαμβάνω κάθε επίσκεψη εκεί. Κάθε μέρα στην Πόλη είναι σαν να είναι η πρώτη μου...και η τελευταία! Εξάλλου και οι στιγμές δροσιάς είναι ανεπανάληπτες.
Η ονομασία που εγώ προτιμώ είναι το Βυθισμένο Ανάκτορο εξαιτίας των κιόνων που στηρίζουν αυτόν τον τεράστιο υπόγειο χώρο, οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκεί από αρχαίους ελληνικούς ναούς.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Η Παναγιά του Πέραν

Οι βόλτες και οι περιηγήσεις στο Πέραν δεν είναι ποτέ μονότονες. Όλο και κάτι θα υπάρχει που θα τραβήξει την προσοχή μου. Ειδικά τα τριγύρω στενά είναι κυριολεκτικά γεμάτα θησαυρούς. Πολλές φορές είχε κεντρίσει την προσοχή μου ένα καμπαναριό με τον σταυρό στην κορυφή του. Οι πιθανές εισόδοι-καγκελόπορτες από το στενάκι ή την στοά Χατζόπουλο ήταν όμως πάντα κλειδωμένες.
Το καμπαναριό που τραβούσε την ματιά μου
Η μόνη πιθανή λύση να εισέλθω μέσα στην εκκλησία ήταν να βρεθώ εκεί Κυριακή πρωί κατά την Θεία Λειτουργία. Τελικά άξιζε και με το παραπάνω ο κόπος μου. Κάτι τέτοιο έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Αγάπη του καλοκαιριού...

Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και η Πόλη έχει ανοίξει απλώχερα την αγκαλιά της σε όλους τους αγαπημένους της, σαν και του λόγου μου.
Επί της ευκαιρίας λοιπόν έφτιαξα ένα ακόμα βιντεάκι απο εικόνες που αντικρίζω κάθε μέρα στην Πόλη.
Το ονόμασα Αγάπη του καλοκαιριού γιατί έτσι ονομάζεται το τραγούδι που παίζει στο βίντεο.
Βέβαια η αγάπες στην Πόλη και για την Πόλη δεν περιορίζονται μόνο στους καλοκαιρινούς μήνες.
Κλείστε λοιπόν την μουσική του Blog στα δεξιά της σελίδας και απολαύστε είκονες της μοναδικής Πόλης. Για καλύτερη εικόνα υπάρχει και το βίντεο εδώ.
Ίσως τώρα το καλοκαιράκι όλο και κάποιοι απο τους εραστές της Πόλης την αφήσουν για λίγο για καλοκαιρινές εξορμήσεις σε άλλα μέρη.
Οι παρακάτω εικόνες είναι για να μην ξεχνάνε τι άφησαν πίσω τους.


Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Στις πολεμίστρες του κάστρου της Ρούμελης

Ένα από τα αξιοθέατα που συνήθως δεν βλέπει κανείς στην πρώτη επίσκεψη του στην Πόλη είναι και το κάστρο της Ρούμελης. Όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι, έτσι κι εγώ το ανακάλυψα σε μία από της βαρκάδες στον Βόσπορο.
Η απίστευτη ομορφιά του Βοσπόρου στο στενότερο σημείο του
Το όχυρο αυτό έχει βαρύνουσα σημασία στην ιστορία της Πόλης καθώς έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο των προετοιμασιών για την πολιορκία της Πόλης από τους Οθωμανούς.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Στα σύνορα των δύο ηπείρων

Η Πόλη είναι τόσο μαγευτική και μοναδική στον κόσμο για πάρα πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η ικανότητα της να συνδέει διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Να ανοίγει απλόχερα την αγκαλία της και να ενώνει τα πάντα. Πολιτισμούς, ανθρώπους, γλώσσες, θρησκείες, μουσικές, μυρωδιές, γεύσεις....η λίστα είναι σχεδόν ατελείωτη.
Φυσικά ενώνει και θάλασσες αλλά και ηπείρους. Ακόμη και μυθικές διαμάχες και αρπαγές όπως αυτή της Ασίας, του Δία και της Ευρώπης, ξεπερνιούνται και αυτές στο λεπτό.
Είμαι τόσο χαρούμενος που μπορώ να ταλαντεύομαι σαν άλλος Δίας ανάμεσα στις δυό ηπείρους.
Ανάμεσα στις δύο ηπείρους με το βλέμμα στον βορρά
Ανάμεσα στις δύο ηπείρους με το βλέμμα στον νότο
Κάθε φορά το πέρασμα ανάμεσα στις δυό ηπείρους είναι το ίδιο μα συνάμα τόσο διαφορετικό και μοναδικό.
Τόσες συχνά βρέθηκα, κυριολεκτικά, να μην ανήκω σε καμία ήπειρο, εγώ όμως νοιώθω κάθε φορά σα να είναι η πρώτη.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Μέρες αυθόρμητες, συναρπαστικές μέρες

Ένα από τα πράγματα που έχω χάσει κάπως τα τελευταία χρόνια είναι ο αυθορμητισμός μου. Ίσως το ότι μεγαλώνω, ίσως η πολυετή παραμονή μου σε άψογα οργανωμένα κράτη, έχει σαν αποτέλεσμα να προγραματίζω τα πάντα και όλα να είναι υπό τον πλήρη ελεγχό μου. Στην Πόλη αρχίζω να ξαναβρίσκω χαρακτηριστικά που είχα κρύψει μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια.
Για άλλη μία μέρα είχα την δυνατότητα να τελειώσω νωρίς απ'την δουλειά. Σκεφτόμουν λοιπόν τι ενδιαφέρον θα μου φέρει η υπόλοιπη μέρα στην Πόλη. Δεν άργησε πολύ και μία αυθόρμητη σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου. Στα Πριγκηπονήσια για περίπατο ή ίσως και για καμμιά βουτιά. Υπέροχα, αναφώνησα. Τι απλή και αυθόρμητη σκέψη, μα συνάμα ταιριαστή μιας και ο υδράργυρος είχε ''χτυπήσει'' τους 35°.
Καθ'οδόν για το Bostancı σκεφτόμουν ποιό νησί θα είχα την τιμή να επισκεφτώ. Ότι ξεκινά αυθορμητά, θα πρέπει να συνεχίζει έτσι. Άρα σκέφτηκα; θα πάρω το πρώτο καράβι που θα βρώ. ο πρώτο καράβι που συνάντησα, έφευγε για την Πρώτη και χάρηκα πολύ γι'αυτό. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο η Πρώτη έχει κάτι που με ελκύει τρομερά.
Η Πρώτη,όπως φαίνεται απο το Bostancı
Το νησί είχε αρκετό κόσμο που έψαχνε, όπως κι εγώ, τρόπο μικρής απόδρασης απο την μεγαλούπολη.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Μια λάμψη στον Βόσπορο

Ακούγοντας στο ραδιόφωνο το Μια λάμψη στον Βόσπορο και κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες από μια πρόσφατη βαρκάδα μου στο ενδιάμεσο των δυό ηπείρων, δεν χρειάστηκε και πολύ για να βρώ το επόμενο θέμα για το Blog. Ο Βόσπορος αποτελεί από μόνος του ένα μοναδικό φυσικό αξιοθέατο, πόσο μάλλον και με τις ανθρώπινες κατασκευές, παλιές και καινούριες, που απλώνονται γύρω του.
Μια λάμψη στον Βόσπορο
Μία από τις ιδιαιτερότητες της Πόλης είναι ο συνδυασμός διαφορετικών στοιχείων και αντιθέσεων. Το ίδιο συμβαίνει και στις ακτές του Βοσπόρου. Στην ευρωπαική πλευρά του αρκετά ανάκτορα, κάστρα και άλλα ιστορικά κτίσματα φιλάνε τα νερά του.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Τα κρυφά στολίδια της Ίστικλαλ

Όσες φορές και αν βρεθώ στο Πέρα, δεν θα περπατήσω ποτέ βιαστικά και μηχανικά σαν τον περισσότερο κόσμο, που σχεδόν πάντα αγνοεί να σηκώσει λιγάκι το κεφάλι ψηλά και να δεί τις ομορφιές των κτιρίων. Σχεδόν πάντα θα αφιερώσω χρόνο και θα απολαύσω αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέρος. Αυτό που μου έκανε από την πρώτη φορά εντύπωση είναι οι πανέμορφες λεπτομέριες των νεοκλασσικών κτιρίων. Αμέσως κατάλαβα πως η Ίστικλαλ δεν αποτελείται μόνο από εμπορικά μαγαζιά και εστιατόρεια, αλλά πως πίσω από όλα αυτά υπήρχε ή και εξακολουθεί να υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο.
Σας παρουσιάζω λοιπόν τα κρυφά στολίδια της Ίστικλαλ:
Το πανέμορφο κτίριο στην αρχή της Ίστικλαλ με την φοβερή διακόσμηση.
Η κάτω όψη ενός μπαλκονιού
Κάτι που μου θύμισε βυζαντινό δικέφαλο αετό

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Λαχταριστά τρίγωνα

Μετά από κάμποσες μέρες προσπαθειών και πειραματισμού τελικά βρήκα την κατάλληλη αναλογία.
Τα καλαμποκένια τρίγωνα ειναι γεγονός. Χρυσοροδισμένα και τραγανά μα ταυτόχρονα αφράτα και απαλά. Τρώγονται σαν συνοδευτικά πιάτου αλλά και σαν ένα σύντομο, χορταστικό σνάκ.
Όσοι πιστοί προσέλθατε στην αλυσίδα καταστημάτων που επιβλέπω.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη....τρείς και μπούκαρα

Πως αλλάζουν οι καιροί και από εκεί που προσπαθούσαμε να την κάνουμε ''σκαστή'' απ'το σχολείο, τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Πάντως εγώ παρ'ότι όχι ιδιαίτερα καλός μαθητής, απολάμβανα ανέκαθεν την σχολική ζωή.
Προσπάθησα κάμποσες φορές να εισέλθω στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο μα έβρισκα συνεχώς την πόρτα κλειστή.
H πίσω πλευρά του Ζαππείου
Τελικά ένα πρωινό βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στο Τάξιμ και το εκμεταλλεύτηκα. Βρήκα την πόρτα ανοιχτή και μπούκαρα!

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Ροκ κέφια και τουρκικά ντέφια..

...παραφράζοντας τον γνωστό τραγούδι του Σιδηρόπουλου. Όσες φορές έχω όρεξη για μπυρίτσα, καλή ρόκ μουσική και όλα αυτά με τον κατάλληλο κόσμο, μία είναι η λύση: küçük Beyoğlu! Ειδικά τώρα το καλοκαίρι είναι τόσο υπέροχα.
Αυτός ο μικρός δρομάκος λοιπόν, πάντα μου προσφέρει ιδιαίτερες στιγμές και έχει συνδεθεί στον νού μου με σημαντικά γεγονότα, όπως τότε πού ήρθα εντελώς ανοργάνωτος και απροετοίμαστος για την πρώτη μου εγκατάσταση. Σ'αυτό το στενάκι έζησα λοιπόν την πρώτη φορά.
Το πρώτο μου φτωχικό
Το βιβλίο στην κορυφή της φωτογραφίας το βρήκα μέσα στο διαμέρισμα! Απ'όλα τα εκατομμύρια σπίτια της Πόλης, ένας Έλληνας μάγειρας, συναντά ένα ελληνικό βιβλίο μαγειρικής. Τυχαίο;;;...δεν νομίζω!

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Νοιώθωντας σαν Πρίγκηπας

Μια έντονη εβδομάδα στην δουλειά έφτασε στο τέλος της. Σκέφτηκα λοιπόν να εκμεταλευτώ τον καλοκαιρινό καιρό και να πραγματοποιήσω έναν απολαυστικό περίπατο στην παραλία του Bostancı, να ξαπλώσω στο γρασίδι και να καταστρώσω τα προσεχή σχέδια μου, τόσο στον χώρο της δουλειάς όσο και στην αναζήτηση νέας κατοικίας.
Ένα απ'τα καλά της Πόλης είναι πως κάθε μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη και όλες οι αποφάσεις και επιλογές, ξεχυλίζουν από αυθορμητισμό. Καθώς λοιπόν βρέθηκα στην πλατεία του Βostancı, και αντικρίζοντας την απέραντη έκταση που φτάνει σχεδόν ως το προάστιο του Fenerbahçe, η ματιά μου έπεσε σε μια φωτεινή ταμπέλα της προβλήτας του λιμανιού. "Πριγκηπονήσια, αναχώρηση σε 5 λεπτά". Έκανα μια βιαστική σκέψη και δίχως να το σκεφτώ δεύτερη φορά πήδηξα στο πλοίο. Εξάλλου τα Πριγκηπόνησα απέχουν μόνο γύρω στα 20-25 λεπτά από το Bostancı.
Χαρακτηριστική κατοικία, που συναντά κανεις σε όλα τα Πριγκηπόνησα
Η Πρίγκηπος (Büyükada), το τέταρτο νησί, με τον μεγαλύτερο πλυθησμό, τα πανέμορφα σπίτια μα και με το ξακουστό μοναστήρι του Άι-Γιώργη του Κουδουνά. Ονομασία που πάρθηκε επειδή όταν τα παλιά χρόνια, έταζαν τα παιδιά στον Άγιο τους κρεμούσαν κουδούνια!

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ένα κεμπαπτζίδικο αλλοιώτικο απ'τα άλλα

Υπάρχουν ορισμένες προσκλήσεις που δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς. Μια από αυτές έλαβα και εγώ από την ομάδα διάσωσης του AKUT. Με προσκάλεσαν λοιπόν σε ένα κεμπαπτζίδικο στο Kurtuluş. Η ιδιομορφία του εν λόγω μαγαζιού είναι ότι η ψησταρία είναι χτισμένη ακριβώς μαζί με τα χαμηλωμένα τραπεζάκια. Αυτό και μόνο δημιουργεί μία πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και το κάνει τόσο αλλοιώτικο από τα κοινά μαγαζιά κεμπάπ!
Τα πρώτα συνοδευτικά, στο βάθος δεξιά, ετοιμάστηκαν σιγά-σιγά
Ο ψήστης ετοίμασε τα ψητά λαχανικά και συνοδευτικά. Ψητές ντοματούλες, πιπεριές, κρεμμύδια με συνοδεία φρεσκοπλυμμένου ευδωδιαστού μαιντανού, καθώς και ψητές μα συγχρόνως αφράτες πιτούλες. Απλά μα ονειρεμένα!

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Μεσ'της Πόλης το χαμάμ...


Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο όμορφα ένιωσα μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στο χαμάμ. Φοβερή εμπειρία και στιγμές απόλυτης χαλάρωσης. Από τότε έκανα αρκετές επισκέψεις μα η χαρά και η ικανοποίηση που νοιώθω, παραμένουν σαν την πρώτη φορά. Συνήθως επισκέπτομαι το χαμάμ του Çemberlitaş στο Sultanahmet καθώς θεωρείται ίσως το πιο τουριστικό χαμάμ της Πόλης και νοιώθω πιο βολικά με τα λιγοστά μου τούρκικα. Αυτήν την φορά όμως προτίμησα το χαμάμ του Cağaloğlu έχοντας την επιθυμία για κάτι λιγότερο τουριστικό αλλά και για να έχω σημείο σύγκρισης.
Από την μία πλευρά απόλαυσα ιδιαίτερα το ότι είμασταν εντελώς μόνοι μας και μπορούσαμε να κάνουμε ότι τραβούσε η καρδιά μας, από την άλλη πλευρά οι τιμές ήταν σαφώς ακριβότερες απ'οτι στο προηγούμενο χαμάμ. Παρ'όλα αυτά μείναμε όλοι πάρα πολύ ευχαριστημένοι σε αυτήν την όαση της χαλάρωσης. Για τον Μπάμπη, τον Σπύρο και τον Μύρωνα ήταν η πρώτη επίσκεψη και η αρχική αμηχανία μεταμορφώθηκε σε χαμόγελα απόλαυσης, όταν ξάπλωσαν στην καυτή πλάκα του χαμάμ. Ξαπλώσαμε αρκετή ώρα και αφήσαμε τις αισθήσεις μας να χαλαρώσουν. 

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Η παρέα ξανάσμιξε

Σχεδιάζαμε αρκετό καιρό αυτό το ταξίδι, μα όλο και κάτι συνέβαινε ή απλά το αμελούσαμε. Αυτήν την φορά όμως πήγαν όλα καλά και τα καταφέραμε. Τα φιλαράκια ήρθαν και η παρέα ξανάσμιξε!
Η υποδοχή τους στο αεροδρόμιο
Το πρόγραμμα που έφτιαξα ήταν βαρύ και εξαντληθήκαμε αρκετά, καθώς ήθελα να τους δείξω όσο δυνατόν περισσοτερα πράγματα και αξιοθέατα από την Πόλη. Τελικά άξιζε την κούραση, αφού τα παιδιά ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ και η Πόλη είναι χαραγμένη μέσα τους με τις καλύτερες εντυπώσεις. Εκτός από τα αξιοθέατα και τις ατελείωτες περιπλανήσεις, το πρόγραμμα περιλάμβανε και ξέγνιαστες βραδιές. Η πρώτη βραδινή μας έξοδος πραγματοποιήθηκε στο Nevizade και φυσικά περάσαμε τέλεια.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Φωτογραφικό αφιέρωμα στην μεγάλη Οδό του Πέραν

Μετά το άρθρο για τις λιχουδιές της Ίστικλαλ θα ήταν αδικία να μην παρουσιάσω και μερικές φωτογραφίες από τα υπέροχα νεοκλασσικά κτίρια και τα υπόλοιπα κτίσματα που κοσμούν την Ίστικλαλ. Φυσικά είναι αδύνατον να φωτογραφίσω όλη την Ίστικλαλ και όσες όμορφες εικόνες κι αν ''ανεβάσω'', τιποτά δεν συγκρίνεται με έναν απολαυστικό περίπατο. Ως ότου έρθει όμως η ώρα για τον δικό σας περίπατο στην Πόλη, απολαύστε τις φωτογραφίες και ταξιδέψτε στον χρόνο.
Η εκκλησία της Αγίας Τριάδος
Το Ζάππειο Παρθεναγωγείο που παρά την δυσκολία των καιρών, ακόμα λειτουργεί

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Ο κρυμμένος λεμονόκηπος

Αχ τι σου είναι αυτή η Πόλη! Όλο εκπλήξεις και κρυμμένα μυστικά. Διάθεση για αναζητήσεις να'χει κανείς και τα ενδιαφέροντα μέρη δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Ότι δεν φαίνεται, δε σημαίνει οτι παύει να υπάρχει, λέει ένα ρητό. Και επειδή αυτό ισχύει,δε θα μπορούσα να μην χαρώ στην ανακάλυψη του κρυφού λεμονόκηπου. Κάτι σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Μου παρουσιάστηκε μέσα από μια κανονική είσοδο κτιρίου, όχι μια θαυμαστή χώρα βέβαια, αλλά ένα θαυμάσιο μέρος για να περνάω τις ωραίες μου στιγμές.
Η είσοδος του Λεμονόκηπου. Δε πάει ο νούς σου με τίποτα, ότι δε πρόκειται για ένα κοινό κτίριο.
Εισχωρώ λοιπόν στο σκοτεινό εσωτερικό

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Οι 1000+1...λιχουδιές της İstiklal

Όλοι σας ξέρετε πόσο αγαπώ να βρίσκομαι στο Πέρα, το Βeyoğlu, την Ίστικλαλ και να περνώ εκεί τις ''μικρές'' μα πολύτιμες στιγμές μου. Την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Πόλη και έφτασα στο Πέρα, ένιωσα οτι αυτό το μέρος κάπου το ξέρω...ότι ίσως έχω ξαναβρεθεί εδώ.
Ποιός ξέρει; Ίσως στην προηγούμενη ζωή (αν υπάρχει) να ήμουν πάλι εδώ ή απλά οι συνοικίες αυτές της Πόλης να είναι ''χαραγμένες'' στο ελληνικό μου DNA.
Η κεντρική αρτηρία όλων αυτών των συναισθημάτων μου κυλάει μέσα από την Ίστκλαλ. Εκεί ξανανοιώθω τον χρόνο να σταματά, το παιδί να βγαίνει από μέσα μου, να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου σαν να'ταν πάλι η πρώτη φορά. Τα ''μικρά'' να γίνονται τόσο ''μεγάλα''.
Μέσα σε όλα αυτά η Ίστικλαλ σημαίνει για ΄μένα και γεύσεις. Πολλές γεύσεις. Είναι και λόγω της δουλειάς μου, που είναι πολύ δύσκολο να μείνω ασυγκίνητος στον πειρασμό της γευσηγνωσίας!
Για τις γαστρονομικές επιλογές της Ίστικλαλ θα μπορούσε να γραφτεί άνετα ένα ολόκληρο βιβλίο. Έτσι θα αναφερθώ μόνο σε ένα ενδεικτικό κομμάτι των ''γρήγορων'' γαστρονομικών επιλογών.
Ξεκινώντας από την πλατεία Ταξίμ συναντάω τα πρώτα γυράδικα, που μέρα-νύχτα προσφέρουν την πιο γρήγορη επιλογή. Μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά να αντικρίσω τους γύρους στην είσοδο των μαγαζιών.

Για όσους επιθυμουν κάτι διαφορετικό, υπάρχουν και τα νοτισμένα χάμπουργκερ, τα Islak Hamburger, αν λέω σωστά το όνομα.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Κύτταρο πολιτισμού

Θεωρώ πως δεν υπάρχει Έλληνας, τουρίστας ή μη, που να έχει βρεθεί στην İstiklal και να μην έχει σταθεί να αντικρίσει ένα από τα πανέμορφα νεοκλασσικά κτίρια, που ταυτόχρονα αποτελεί και το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο του Ελληνισμού στην Πόλη.
Αναφέρομαι στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, που βρίσκεται στην καρδιά της Πόλης και που έχει συνεχώς τις πόρτες του ανοιχτές σε όλους εμάς, φιλοξενώντας διάφορες εκθέσεις και εκδηλώσεις.
Η ιστορία του μεγάρου είναι περιπετειώδης και η ιδιοκτησία του πέρασε από πολλά χέρια ώσπου να καταλήξει στο ελληνικό δημόσιο. Αρχικά ήταν ιδιοκτησία ενός Βρετανού, προτού περάσει στην ελληνική οικογένεια εμπόρων, την οικογένεια Σισμανόγλου. Αυτοί με την σειρά τους το δώρισαν στο ελληνικό κράτος. Αργότερα ενοικιάστηκε στους Αμερικανούς και μέσα από αυτό διοχετεύτηκε όλη η βοήθεια Μάρσαλ προς την Τουρκία. Στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στεγάσθηκαν, μεταξύ άλλων, βιβλιοθήκη, ένα εργαστήριο ξυλουργικής και στούντιο ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, προτού επιστρέψει στο ελληνικό δημόσιο.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Σαν σήμερα 1204: Η Πόλη έπεσε στους σταυροφόρους σχεδόν αμαχητί

Απόψε δεν θα γράψω ούτε για βόλτες,ούτε για φαγητά,ούτε για γλέντια.
Σήμερα 13 Απριλίου,είναι μια θλιβερή επέτειος για την Πόλη.Μέσα απο την αναζήτηση στο διαδίκτυο (εδώ) βρήκα αυτό το κείμενο και το παραθέτω όπως ακριβως το είδα:

Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205.
Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ'εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε  βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο.
Το μίσος (δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, τη θέση του θα πάρει η άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Πάμε,αντε...Nevizade

Στην Πόλη οι γαστρονομικές περιπλανήσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Ένα μέρος όμως που λατρεύω ιδιαίτερα είναι το Nevizade. Έτσι όποτε τεθεί θέμα βραδινής έξοδου για φαγητό, το Nevizade είναι πάντα μέσα στα φαβορί. Ίσως για κάποιους να είναι ακριβή επιλογή (με ένα καλό φαγοπότι,γύρω στα 40 ευρώ το άτομο), ίσως για άλλους πολύ τουριστικό μέρος για να απολαύσει κανείς το φαγητό του (μαγαζάτορες που βλέπουν τους πελάτες μόνο σαν πορτοφόλια), ίσως...ίσως..ίσως. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις προτιμήσεις του. Εγώ πάντως όσες φορές κι αν πήγα, έμεινα πολύ ευχαριστημένος και το συνιστώ σε κάθε ταξιδιώτη που έρχεται στην Πόλη.
Η λεζάντα του δρομάκου.Καλώς ήλθατε στο θρυλικό Nevizade
Το Nevizade είναι ουσιαστικά ένας δρομάκος γεμάτος μαγαζάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, με ειδικότητα στο φαγητό. Όλα λίγο πολύ προσφέρουν τον ίδιο τύπο φαγητού, κυρίως μεζέδες, αν και εγώ έχω προς το παρών μόνο 2-3 μαγαζιά που κάνω "παιχνίδι".

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Στα ίχνη...των ξύλινων κουταλιών

Όλα ξεκίνησαν σε ένα μάθημα χορού στην Ζυρίχη. Το μάθημα εκτός των άλλων περιλάμβανε και έναν παραδοσιακό χορό της Καππαδοκίας, ο οποίος χορεύεται, κρατώντας και χτυπώντας ξύλινα κουτάλια. Είχα υποσχεθεί στην φίλη μου Isabella οτι με την πρώτη ευκαιρία θα της βρω καινούρια κουτάλια, αφού στην Ζυρίχη ήταν σχεδόν αδύνατον να τα βρει. Ήταν και για ΄μένα ευκαιρία να πάω στην αγορά και να χάσω την αίσθηση του χρόνου περπατώντας στα στενά της Πόλης.
Ήξερα περίπου που να ψάξω αλλά αποφάσισα να ξεκινήσω την περιήγησή μου απ'το kapalı çarşı, την τεράστια σκεπαστή αγορά της Πόλης. Η αγορά αποτελείται από ένα τεράστιο σύμπλεγμα μαγαζιών και σοκακιών που κυριολεκτικά χάνεσαι.
Συμβουλεύω όσους έχουν μικρά παιδιά μαζί ή γενικά δεν θέλουν να χωριστούνε, να μην απομακρυνθούν πολύ μεταξύ τους.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Αχ γλυκά μου συκωτάκια!

Πριν ξεκινήσω να γράφω για το πραγματικό θέμα, να κάνω μια μικρή παρένθεση και να δώσω μια συμβουλή. Όταν ξεκινάτε ταξίδι, ας έχετε για κάθε ενδεχόμενο πάντα μαζί σας μια φωτογραφική μηχανή ή ένα κινητό τηλέφωνο. Δεν ξέρει ποτέ κανείς τι θα συναντήσει. Εγώ αμέλησα να έχω και τα δυο μαζί μου και το μετάνοιωσα. Συνάντησα στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης τον Hakeem Olajuwon και έχασα την μοναδική ευκαιρία να βγω φωτογραφία με αυτό το μέγιστο είδωλο. Όσοι δεν γνωρίζετε τον Hakeem "the Dream" Olajuwon, μην τολμήσετε να ξαναπιάσετε την λέξη basketball στο στόμα σας, προτού δείτε αυτό εδώ και εδώ. Απλά ο καλύτερος ψηλός όλων των εποχών,αν και ο άνθρωπος έπαιζε όλες τις θέσεις. Τουλάχιστον παρηγορήθηκα που αφιέρωσε αρκετό χρόνο για να κουβεντιάσουμε.
Υπήρχε μόνο μια λύση, να ξεχάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν την κουταμάρα να μην έχω μαζί την φωτογραφική μου μηχανή. Και αυτό ήταν τρελό φαγοπότι στην Πόλη!
Για απόψε επιλέξαμε κάτι διαφορετικό και όχι τόσο τουριστικό. Απόψε θα τιμούσαμε το Canım Ciğerim!
Το μαγαζί προσφέρει λίγα και θα ήταν λάθος να περιμένει κανείς εξυπηρέτηση εστιατορείου. Με το που κάτσαμε, στρώθηκε μια κόλλα χαρτί στο τραπέζι και τα πρώτα πιάτα μας καλοδέχτηκαν.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Το απόλυτο σύμβολο

Πολλές φορές σκέφτηκα να γράψω κάτι για την Αγία Σοφία, όμως τι να πρωτογράψω; Θεωρώ τον εαυτό μου λίγο ανάξιο να γράψει γι'αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα. Από την άλλη βέβαια δεν γίνεται να μην υπάρχει ούτε μια αναφορά σε αυτό εδώ το blog για τούτο το απόλυτο σύμβολο! Σύμβολο μιας αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού, σύμβολο της Χριστιανοσύνης αλλά και σύμβολο και για τους μουσουλμάνους. Σύμβολο οικοδομικής πρωτοτυπίας και αρχιτεκτονικής ιδιοφυίας και τελειότητας. Σύμβολο ανεπανάληπτης ομορφίας, τέχνης και αμύθητου πλούτου. Το σύμβολο της Πόλης.....της πόλης μου!
Την επισκέφτηκα τόσες πολλές φορές, μα κάθε φορά με τον ίδιο θαυμασμό και δέος.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ένα παιδί κοιτάει....τους τρούλους!

Ανηφορίζοντας τον δρόμο για την Μονή της Χώρας ή αλλίως Kariye Camii δεν περίμενα οτι θα βρεθώ σε μία από τις σημαντικότερες και ωραιότερες πινακοθήκες στον κόσμο! Ένα υπόδειγμα βυζαντινής τέχνης και αισθητικής!
Οι βυζαντινοί αποκαλούσαν '' Χώρα'' την περιόχη έξω απ'τα τείχη και ο αρχικός ναός υπήρχε έξω από αυτά. Όταν ο Θεοδόσιος Β' έχτισε τα νέα τείχη της Κωνσταντινούπολης, η μονή διατήρησε τον παραδοσιακό προσδιορισμό «Χώρα», παρά το γεγονός πως ανήκε στον περίβολο των οχυρώσεων.
Η Μονή της Χώρας.Μία από τις μαγευτικότερες "πινακοθήκες" του κόσμου
Μπαίνοντας στην είσοδο του ναού εντυπωσιάστηκα απο την επιβλητικότητα, την ομορφιά και την αρμονία των χρώματων και των σχεδίων! Παντού τοιχογραφίες και ψηφιδωτά. Στους τοίχους, στους τρούλους, στα ταβάνια! Τα έργα αυτά, ταξιδεύοντας αίωνες μέσα στον χρόνο, κατάφεραν να αντέξουν τις αντίξοες συνθήκες και τις καταστροφές. Ένα είδος πινακοθήκης που τώρα είχα την τιμή να απολαύσω.